Kinderen bij mij in de praktijk hebben vaak angstige gevoelens. Angst dat ze iets niet goed doen bij de leerkracht, of bij klasgenootjes. Angst om fouten te maken. Angst om zich uit te durven spreken. Angst om te doen wat ze eigenlijk zouden willen doen.
Al vragen stellend, laat ik de kinderen zich de angst voorstellen alsof het iets is. Een baksteen in de maag, een riem om de ribbenkast, een harde plaat in het hoofd. Bij elk kind is het weer iets anders. Vervolgens vraag ik wat ze ermee willen en laat hen dat dan ook doen. Meestal willen ze het weg hebben. Daarna zetten we een positief gevoel op deze plek terug.
Het is wonderlijk wat er gebeurt met deze kinderen. Ouders zijn af en toe tot tranen geroerd als ze zien wat het met hun kind doet.
Voorbeeld: Een jongen die altijd maar met de dood van zijn opa zat, kon het eindelijk loslaten. Eerder sprak hij bijna elke avond hierover. Nadat we samen dit beeld hadden verwijderd en een positief gevoel teruggeplaatst hadden, heeft hij het er niet meer over gehad.
Als een ouder dit soort dingen terugkoppelt, dan maakt mijn hart een sprong. Dát is waar ik het voor doe.
